Samoocena i porównywanie się do innych osób

Podczas formowania swojej tożsamości jako młodzi ludzie często jesteśmy narażeni na wątpliwości co do własnej wartości. W okresie szkolnym, łatwo jest porównywać się z innymi w kwestii wyglądu, ocen i pieniędzy. To całkowicie naturalne postępowanie. Porównywanie się z rówieśnikami jest ważną częścią procesu kształtowania swojej tożsamości, gdyż pozwala nam zrozumieć swoje przekonania, upodobania i postawy.
Obserwowanie innych, może inspirować do stawiania kroków ku własnym celom i podejmowania działań.
W okresie nastoletnim osiągnięcie idealnej równowagi między samodoskonaleniem a akceptacją siebie takimi, jakimi jesteśmy, bywa trudne. Zwłaszcza kiedy stale porównujemy się z innymi. To może prowadzić do braku pewności siebie, niezdrowej rywalizacji i zwiększonego poziomu stresu. Podczas porównywania się nasze myśli i emocje mogą skupiać uwagę na tym, co inni mają, a my nie, zapominając o własnych osiągnięciach i wartościach. W efekcie, zamiast rozwijać się i osiągać swoje cele, zaczynamy żyć w kłamstwie, że jesteśmy
nieodpowiedni i niezdolni do osiągnięcia sukcesu.
Samoocena określa to, jak postrzegamy samych siebie. Może być pozytywna lub negatywna, w zależności od tego, jak oceniamy nasze cechy i umiejętności oraz jakie mamy emocjonalne podejście do siebie. Warto pamiętać, że może ona się zmieniać w zależności od tego, jak radzimy sobie z wyzwaniami i jakie mamy standardy np. wzorce osobowe czy oczekiwania wobec innych osób. Jeśli nasza samoocena jest stabilna, rzadko zmieniamy postrzeganie siebie samego. Natomiast niestabilność samooceny może prowadzić do częstszych wahnięć nastroju i zmian w podejściu do samego siebie.
Ważne jest, aby nasza samoocena była adekwatna i odzwierciedlała rzeczywistość, a nie jedynie nasze wyidealizowane wyobrażenie o sobie. Istotną cechą samooceny jest również jej spójność - czyli zgodność między ocenami własnych umiejętności w różnych dziedzinach życia.